viernes, 27 de junio de 2008

Felices vacaciones!!!

¡¡Hola chicos y chicas!! ¿Cómo van estos primeros días de vacaciones?
Nosotras nos hemos enterado de que algunos cd con la presentación de fin de curso no están bien grabados. No os preocupéis, todo tiene solución. En la Avenida de Madrid hay una tienda que se llama Unicopia en la que os los grabarán de nuevo. Ya sabéis, pasad por allí y lo arregláis.
Un saludo y felices vacaciones chicos!!!

Rebeca

martes, 24 de junio de 2008

LA NOCHE Y MI QUERIDO AMOR


LA NOCHE Y MI QUERIDO AMOR



La noche con su oscuro manto congelado,
El cielo todo estrellado
Y una sola luna
Para mi querido AMOR.

El cielo está encapotado
¿Quién lo desencapotará?
Lo voy a hacer yo para mi querido AMOR,
para que pueda ver las galaxias y estrellas
desde su lindo balcón.

¿En la noche qué se ve?
Una bonita galaxia llamada AMOR
creación de mi sincero corazón,
para mi querido AMOR.

Pero yo sigo cantando y brincando
para la guapa luna
Porque de ella me he alegrado …
Gracias a su función
que es dar luz
A mi querido AMOR.

lunes, 23 de junio de 2008

NUESTRO HUERTO ESCOLAR


LA HUERTA ESCOLAR DEL MARÍA AUXILIADORA

*.¿De donde surgió la idea de hacer una huerta escolar?

(ANTONIO):Surgió desde que hace unos años plantamos una huerta pero este año se llevó acabo por Miguel y por mí.

*.¿Qué plantais?

(ALUMNA 1ºB):Lechuga rizada,cuatro estaciones y calabacín.

*¿Qué cursos participan en esta actividad?

(ALBERTO):Todo 1º ciclo(1º A y B /2º A y B)

Instrucciones de la plantación de las lechugas: 1º.Hacer hueco en la tierra. 2º.Introducir la planta (en dicho caso lechuga) 3º.Tapar lo que sobre del agujero y aplastar la tierra. 4º.Regar a menudo.

(CONTESTACIÓN:Alumna 1ºB )Instrucciones de la plantación del calabacín: 1º.Es el mismo medio que la lechuga pero hay que plantarlo en una esquina porque el calabacín crece hacia fuera y estropea las demás plantas.

(CONTESTACIÓN: David) Y aquí dejamos a los alumnos/as plantando nuestra huerta escolar.

LA MURALLA DE LUGO


La muralla se está despertando. Los pájaros cantan, las casas le hacen el desayuno, que consta de tortita y de zumo de naranja; que es bueno en vitamina C.Despúes de desayunar se lava los dientes y se echa cera dental, que son los quesos de la plaza de abastos. Se viste y empieza la función. Con esos ojos tan grandes vigila la gente que compra, que come...Ya son las dos, hora de comer y la muralla se va al restaurante España donde le dan menús caros. y a la hora de cenar, al Campos va. Donde come centollos, percebes... y algo de beber.

A la hora de acostarse la luna le canta una nana y la muralla cierra los ojos hasta mañana.Otro día es, la muralla se levanta, desayuna y se ducha.Hoy lunes es, le toca visitar la ciudad e ir a colegios y al hopital y lo que más le gusta, ir a comprar. A las 12.00 descansa, mira como juegan los niños y ella se lava el pelo con champú y ahora se va de vacaciones para que le den cinco galardones.

lunes, 16 de junio de 2008

A PERLA DO MAR



Unha perla é un tesouro agochado
nun estanque de coral.
Afundir non quero que se afunda xamais,
pois é a miña princesa
a que eu quero máis que nada…


Miña princesa é máis cunha perla
pois non se pode comparar a súa beleza.
Tamén é sinxela
é máis sensible e inteligente có mar,
é como unha delicada flor,
é a mellor do rosal
para o meu amor…

A miña perla é o meu cantar
a miña perla agochada no mar.
Peixes que se axudan e conviven;
A miña Perla é un pequeño peixe
e eu outro que nada máis mirar
ela me poderá enamorar.

Tempo que esqueza dela
unha dor para o meu amor.
Aínda que pequeno,
namorado do teu sorriso,
da túa Ledicia…

Eso é, unha poesía
para a miña perliña
namoradiña!!


Álvaro Gargallo López 6ºA

EL FANTASMA DE LA MANSIÓN




Capítulo 1: El desván


Hola yo soy Carlota, para que lo sepáis pienso que hay un fantasma en la mansión de mi abuela y tengo un miedo terrible, bueno, os contaré la historia ...
Eran las doce cuando llegué a la estación de “Metiroparatrás”, mi abuela estaba allí esperándome. Cuando llegamos a la mansión “Metepatas” el mayordomo nos estaba esperando en la puerta para coger mis maletas y ayudar a la abuela a bajar del coche.
La abuela me enseñó la habitación en la que iba a dormir yo, era un verde pistacho precioso y sobre todo lo que más me gustó fue una casita de muñecas preciosa.
Despues fuimos comer y cuando terminé pedí permiso para levantarme y ver como era la mansión “Metepatas”.
Subí las escaleras y vi una trampilla que subía al desván, decidí subir.
Me encontré con baúles llenos cartas antiguas y de vestidos preciosos, cuando de repente escuché un horripilante sonido que me hizo temblar todo el cuerpo, hasta la lengua. En ese momento ya sospeché que se trataba de un fantasma que vagaba por la casa en busca de algo valioso, y yo iba averiguar eso tan valioso.

domingo, 15 de junio de 2008

GRACIAS A TODOS


Estimados amigos y compañeros de primaria:


Lo que os vamos a contar no es una simple nota o carta sino un relato de nuestras vivencias en primaria.

Queremos agradecer al colegio Mª Auxiliadora los momentos tan emotivos que pasamos juntos; en celebraciones (Navidad, Pascua, Semana Santa...),en las fiestas (Mª Auxiliadora, de la Gratitud, Carnaval, Don Bosco...), en las excursiones(a la playa, a los museos,a las fábricas...)etc.

También queremos agradecer al profesorado por el apoyo y el impulso que nos dieron para pasar curso tras curso sin dificultad y la ayuda inestimable que nos han aportado en los momentos difíciles para superar nuestro primer reto "PRIMARIA", y aunque no nos gustaría que nos quedara ningún nombre en el tintero, queremos nombrarlos a todos (Marisa, Josefa, Sara, Loli, Marta, Rebeca, Fidel, Celsa, Hortensia, Alberto, Juan, Lola y Encarna) como tampoco queremos olvidar a aquellos profesores que en algún momento sustituyeron a nuestros tutores, como (Rocío, Antonio, Maite, David ),

En resumen, habéis dejado una profunda huella en nuestros corazones que nunca olvidaremos y esperamos que vosotros tampoco lo hagáis, mucha suerte a lo largo de primaria.

Que tengais un feliz verano: De parte de 6ºA y 6ºB

jueves, 12 de junio de 2008

EL AMOR


Cuando un corazón no es correspondido
el corazón se le hará añicos.


El amor es cierto tiempo pasado
ya olvidado.


El paso del tiempo hace que vaya creciendo,
como el musgo dorado,
como el que cubría mi mente en tiempo pasado.


El amor es un tupido velo dorado,
enamorado,
del paso de las olas del mar,
el viento, la calma…


Aquella mujer de aquel tiempo pasado
olvidar no podré jamás,
ni aunque las olas del tiempo quieran jugar y jugar.


“No me estraña que no la amara”
pues siempre era bueno y la ayudaba
aunque el amor no fuera correspondido
no la dejaré de amar…
¡JAMÁS!



Álvaro Gargallo López 6º A

martes, 10 de junio de 2008

O AÑO PITAÑO

(VERSIÓN)


O año pitaño
fai o camiño
a cabuxa luxa
marchou onda a cabuxa.

O gato cegato
marchou do burato
o coello vello
deume un consello.

O galo ralo
saltou o valo
e a galiña tiña
esta na cunchiña.

Anda meniña
deixaos soñar
e imos mergullar
coas cunchas do mar.

¡TEÑO MEDOO!



Todo empezou nun colexio, no recreo tres nenos Pablo, Xoan e Nacho mais dúas nenas Iria e Sara, decidiron ir á casa de Xoan a durmir. Pero Pablo tíñalle medo a escuridade.Chegou ese día e os cinco:Pablo, Xoan ,Nacho, Iria e Sara prepararon os seus pixamas, xoguetes... para pasalo de marabilla esa noite en casa de Xoan.
Cando chegaron, todos xogaron cos seus xoguetes, cun videoxogo, foron a cear, lavaron os dentes e fóronse a contar un conto para irse á cama. Pablo, Xoan e Nacho durmiron nun cuarto e Iria e Sara no da irmá de Xoan. Cando apagaron as luces Xoan escoitou ...”Teño medoo”... en baixiño.
Xoan avisou aos demais para facer unha pequena xuntanza para saber quen dixera... "¡Teño medoo!”... Pablo, como tiña vergoña, dixo que el non fora, e así todos e todas (menos a irmá de Xoan) “eu non fun, eu non fun...” ata que Xoan dixo que non importaba quen fora, que todos e todas tíñanlle medo a alguna cousa.
Entón Pablo dixo que fora el o que dixera iso porque tíñalle medo á escuridade, a Xoan ocorréuselle buscar unha lámpada de noite, pero non a atoparon. Por isso, Pablo decidiu plantarlle cara ao seu medo : a escuridade coa axuda dos seus compañeiros e compañeiras.
Cando chegou a casa contoullo todo a súa nai.



¿QUEN DIXO MEDO?



¿ QUEN DIXO MEDO ?

Querido diario:
Todo o mundo considérame forte, grande, negro e malo. Desde sempre dedícome a asustar á xente falándolles na orella. Dígolles cousas como que non vaian polas rúas con sombras, que os monstros viven debaixo das camas, ou que os bosques están cheos de meigas, e así quedaban “medicas” para sempre.
Unha vez fun a casa dunha familia que tiña dous fillos. A nena maior, Ana, foi doado de convencela para que fose “médica” pero ... o neno pequeno resistiuse. Aquel rapaz levaba a Valentía, pousada no seu ombro. Ó principio deume medo, pero mireina mellor e caín na conta de que a miña inimiga era moi pequerrecha. Ela dedicábase a animar á xente a sentirse fortes, a non temer a nada, a ser uns “valentes”. Intentei que o pequeno morrera co medo pensando nun monstro come-nenos, pero nada, Valentía dicíalle que iso non existía e el facíalle caso, así que marchei e fun amedrentar ás familias que me quedaban.
Ó outro día volvín e intentei de todo: pantasmas nos armarios, arácnidos xigantescos, a invasión das ratas... Valentía convencíao ¿como? non o sei, pero facíao. Falaba do malo que era eu, e que só enganaba e non sei que máis. Ó principio non lle din importancia, pero non pensei o mesmo cando comecei a encoller e ela a medrar.
Cada vez máis nenos levaban a Valentía no seu ombro, e ata a irmá daquel rapaz botoume fora do seu lado. Valentía era cada vez máis grande, branca, forte e boa.
Quen o ía dicir, convertinme no típico mediño das barracas ¿non sabes? O susto de cando estás na punta da curva da montaña rusa ou no máis alto da noria. Un medo insignificante que case lles gusta! Malpocado de min!

Sara Basanta Torres (1º Premio Certame Letras Galegas 2007)

lunes, 9 de junio de 2008

LA TRIBU INCA



Capítulo 2

La tribu Inca

Cuando Ron y Xagui estaban buscando lo que posiblemente sería su desayuno , oyeron tambores.Se acercaron y vieron a varios hombres bailando alrededor de una hoguera en la que parecía verse una estatua de una gran y estilizada cabeza, de grandes y bonitos ojos.En su rostro parecía verse un sufrimiento muy real casi intangible.
Al parecer la tribu no hablaba su mismo idioma, por tanto,ellos no los entendían.Uno pareció darse cuenta de su presencia y salieron corriendo detrás de Ron y Xagui.Éstos echaron a correr y se perdieron en la espesura del bosque.

domingo, 8 de junio de 2008

LETRAS GALEGAS 2007


¿ QUEN DIXO MEDO ?

Pasos misteriosos…..

Sombras sin persoas ….

¿ QUEN DIXO MEDO ?

Ninguén, pero todos o tiñan,

logo se preguntaron:

-¿ QUE É O MEDO ?

O medo é cando a nosa

imaxinación corre polas

corredoiras do

CASTELO DA ESCURIDADE

Un día, eu quedeime soa na casa e tiven medo.

Non sei que pasou, mirei para a pantalla

do ordenador e vin sombras … .

Oía voces e sentía que había alguén pola casa… .

Pero cando a miña irmá e a miña nai

entraron pola porta da casa eu berrei :

- ¿ QUEN DIXO MEDO ?

Se eu dixen iso significa que o medo que

tiven foi porque a miña imaxinación

correu polas corredoiras do

CASTELO DA ESCURIDADE.
Paula M. G. (2ª premio Concurso Letras Galegas 2007)

miércoles, 4 de junio de 2008

GRAZAS ALFONSO ÁLVAREZ CÁCCAMO!


Moitas grazas Alfonso Álvarez Cáccamo por dar resposta a nosa petición de invitarte ao Festival Letras Galegas 2008.Non pudeches vir aquel día , pero a túa resposta queda para que os nosos alumnos e alumnas saiban que na vida non hai NADA IMPOSIBLE.

"Ola amiga Marta. Moitas grazas polos vosos esforzos e polo voso cariño coa figura do meu pai. Aínda hoxe abrín este correo. Foron días moi emocionantes e de moito traballo pero pagou a pena comprobar como se emborcou o mundo do ensino na celebración destes días. Quédoche moi agradecido. Alfonso Álvarez Cáccamo" (Palabras citadas textualmente da súa mensaxe)

GRAZAS A TI.

BIOGRAFÍA: Alfonso Álvarez Cáccamo (Vigo, 1952) cursou estudos de Filosofía e Letras e de Maxisterio. De vocación literaria tardía, foi un dos renovadores das letras galegas nos noventa. Publicou, entre outras, as novelas, Peito de vimbio (1988), As baleas de Eduardo Reinoso (1990)e O espírito de Broustenac (1996). Tamén publicou libros de relatos como O eco do Ramallón (1992), Xente de mala morte (1993) ou Tecendo panos (2000) e como poeta editou Na flor do vento (1999). É autor da Biografía de Xosé María Álvarez Blázquez (1994) e traduciu ao galego as novelas de seu pai, Na vila hai caras novas e Enchen as augas.

martes, 3 de junio de 2008

RON EL MARINERO







RON EL MARINERO

Capítulo 1



La isla desierta

La embarcación del Titanic estaba a punto de partir hacia Argentina, era su primer viaje. Pusieron rumbo a Argentina, tardarían 20 días en llegar. Justo antes de partir Ron, el torpe y su perro Xagui llegaban tarde .Cuando Ron y Xagui entraron, el capitán les mandó limpiar las 47 habitaciones de barco, fueron pero una ventana estaba abierta y Xagui se cayó por ella y Ron se tiró para salvarlo.
Llegaron arrastrados por corrientes del Brasil… Estaban en una isla desierta donde vieron el barco a lo lejos.Ellos sabían que estaban perdidos pero afortunadamente se encontraron una cueva en la que había un manantial de agua dulce y allí montaron una cabaña ayudados por las estalactitas y estalacmitas. Al preparar la cena un mono muy simpático se vio atraído por el olor de la comida que estaban preparando. El mono pasó con ellos la noche. A la mañana siguiente salieron a reconocer la isla . Ron dedujo que se trataba de la Isla de Contoy, una reserva de la biosfera.

lunes, 2 de junio de 2008

RING, RING


Ring , Ring
Suena el teléfono
Ring , ring
¿Quién será?
Ring , ring
El carpintero
Ring , ring
O el fontanero
Ring , ring
¡Cuál de los dos?
Ring , ring
Yo voto
Ring , ring
Por el fontanero
Ring , ring
Porque hay
un escape.
Ring, ring
Mi amiga Paula
Ring, ring
¿Qué querrá?
Ring, ring
Invitarme al cine
con Marta Rabuñal
Ring, ring
también vienen
Uxia e Irene
Marta Yáñez
Noelia y María.
Carmen 6ºB

¿QUÉ PUEDO HACER?


¿Qué puedo hacer con la A?

Un barquito de plata

que navegue por el mar.

¿Qué puedo hacer con la E?
Un animalito
llamado pez.

¿Qué puedo hacer con la I?
Una bella palmera
con las hojas color añil.

¿Qué puedo hacer con la O?
Un Donut redondo
para que se lo coma el sol.


¿Qué puedo hacer con la U?
Un bonito koala
que coma bambú.

Son cinco vocales,
cinco cuentos,
cinco dibujos.

A-E-I-O-U

Carmen 6ºB

LA NIÑA Y EL PRÍNCIPE


La niña está durmiendo plácidamente

mientras algo ocupa su mente.


Alguien la despertará

y no será su mamá.


Sí, algún día su príncipe la despertará

y el hechizo se romperá.


La niña le sonreirá

y el príncipe se sonrojará,

y para siempre juntos estarán.


Carmen 6ºB

Adivina adivinanza...




¿Quieres saber a dónde iremos de excursión de fin de curso? Después de varios cambios en nuestros planes, éste será nuestro destino... Adivina...